ژورنال نویسی برای رهایی از تردید به خود

🎵 موسیقی متن

بررسی داستانِ تردید به خود بهترین نقطه شروع برای مسیری بود که او را به مطلوب خود می‌رساند و از او یک هنرمند اصیل می‌ساخت.

مسیری که او برگزیده بود، مسیر آسان و همواری نبود و برای راهی شدن، نیاز به ابزاری مناسب داشت. او از این سخنان هوشنگ مرادی کرمانی ایده گرفت و برای شروع سفر به درونِ خود نوشتن را انتخاب کرد:

وقتی می‌نوشتم سبک می‌شدم. صفحه سفید کاغذ بهترین کسی بود که حرفهایم را گوش می‌کرد. گوش می‌کرد، گوش می‌کرد و گوش می‌کند. صفحه سفید کاغذ مسخره‌ام نمی‌کند. چیزهایی که می‌گویم تو دلش نگه می‌دارد. چیزی را به رُخم نمی‌کشد. آزارم نمی‌دهد. دلسوزی بیجا نمی‌کند. خجالتم نمی‌دهد. نیش نمی‌زند. پدر، مادر، خواهر و برادر و همه کسم است. مرا به گذشته می‌برد، به آینده می‌برد، به خیال‌هایم می‌برد. به رنج‌ها و شادی‌هایم. بغض می‌کند، لبخند می‌زند. قاه قاه می‌خندد. همه‌جا می‌برد. دوستش دارم، از چشم‌هایم بیشتر. می‌نشیند جلویم، می‌گوید بنویس.

او ژورنال مخصوصش را که بر موضوع تردید به خود تمرکز دارد، باز می‌کند و شروع به نوشتن پاسخ سؤالات آن می‌کند تا از طریق ایده‌ها و پاسخ‌های خودش به سوی واقعیت هدایت شود؛ سؤالاتی شبیه به این:

او می‌دانست که این ژورنال متفکرانه مورد اعتمادترین همراه او در سفری برای کشف خود خواهد بود.

هر روز گوشه امن و دنجی را پیدا می‌کرد تا بتواند در آرامش بنویسد. او به تدریج نسبت به افکار منفی‌اش آگاه‌تر می‌شد و به سؤالاتی می‌اندیشید که باید پاسخ آن‌ها را از میان کلاف سردرگمی بیرون می‌کشید.

او پس از مدت‌ها، سرودن شعر و چاپ آثارش را از سر گرفت؛ آثاری که همگی، تحول درونی او را منعکس می‌کردند. هر چه بیشتر خلاقیت خود را بدون قضاوت در آغوش می‌کشید، تردیدش نسبت به خود کم رنگ‌تر می‌شد.

قدرت نوشتن و ژورنال نویسی متفکرانه به او کمک کرد تا با معنی دقیق تردید به خود آشنا شود و بفهمد که تردید به خود زیر سؤال بردن مداوم توانایی‌های خودمان است؛ طوری که اجازه نمی‌دهد خودمان را باور داشته باشیم و از خودمان در برابر انتقادات و قضاوت‌های دیگران حمایت کنیم.

تردید به خود حتی ارزش‌ها، باورها و علایقِ شخصی ما را جدی نمی‌گیرد و به رسمیت نمی‌شناسد و ما را با ترس‌هایمان به حال خود رها می‌کند؛ ترس از شکست، ترس از برداشت منفی، ترس از ناامیدی، ترس از انتخابِ اشتباه… ترس از هر چیز و همه چیز.

او با نوشتن مداوم و هدفمند به این حقیقت پی برد که هرگاه می‌خواهد کار موردعلاقه‌اش را انجام دهد –کاری که بقیه با انجام آن مخالف هستند – تردید به خود اغلب به او می‌چسبد، او را می‌ترساند، او را به عقب می‌کشد و در نتیجه ناتوان و متوقف می‌کند.

در چنین مواقعی، او از ژورنالش به عنوان بهترین تکیه گاه و راهنما استفاده می‌کرد. در هر صفحه از ژورنال، با نکته و ایده و جزئیات مهمی آشنا می‌شد که برای او روشنگر و راهگشا بود.

ژورنال او مانند آیینه‌ای بود که او می‌توانست خودش را از دور در آن ببیند و این دورنمای شفاف و جدید به او نشان داد که داستانش درباره تردید به خود و کافی نبودن واقعیت ندارد و این داستان دیگر به او کمکی نمی‌کند.

📌 پی‌نوشت: ژورنال نویسی متفکرانه، سبکی از ژورنال نویسی است که بر موضوع یا مسئله‌ای خاص تمرکز می‌کند (مثل مسئله تردید به خود) و تمرین این سبک، می‌تواند آگاهی ما را نسبت به خود و دنیای اطرافمان دگرگون کند.

فضای ساختاریافته و هدفمند ژورنال هایی که مخصوص این سبک از ژورنال نویسی طراحی شده‌اند، این امکان را برای ما فراهم می‌کند تا اندیشه‌های خودمان را به شکلی عمیق و دقیق ثبت کنیم و بر این اساس ـ به شکلی مسئولانه و متعهدـ اقدامات لازم را در جهت «خلق سبک زندگی دلخواهمان» انجام دهیم.