ژورنال نویسی برای رهایی از رهاشدگی 

🎵 موسیقی متن

او ساعت‌ها و روزهای زیادی را در اتاق درمان سپری کرد و برای اولین بار طعم شیرین دیده و شنیده شدن را در همین اتاق چشید.

آدم مهربانی که در کار با فرزندخوانده‌ها تخصص داشت و موضوع رهاشدگی و مشکلاتِ ناشی از آن را به خوبی می‌شناخت، روبرویش در اتاق درمان نشسته بود و زمانی که داستانِ او را درباره تجربه حسِ دردناک رهاشدگی شنید لبخندی زد و آرام به او گفت: «بیشتر فرزندخوانده‌ها همین احساس را دارند. خیلی از آن‌ها حس می‌کنند هرگز کافی نبوده‌اند و نیستند. تو تنها نیستی و مشکلی نیست اگر چنين احساسی داری. حقیقت این است که ما می‌توانیم به آرامی از میان این درد و رنج پیش برویم و راه خود را باز کنیم. ما از عهده آن برمی‌آییم.»

شنیدن این حقیقت – مثل تابیدن خورشید بر بخش‌های منجمد، دردناک و تاریکِ اعماق وجودش – باعث دلگرمی او شد و پس از مدت‌ها، آرامشی عمیق را حس کرد.

پس از این تجربه لذت بخش، یعنی به اشتراک گذاشتن حقیقتِ خود با یک درمانگر، او به خودش اجازه داد داستانش را بررسی کند. او پیش از این، هرگز داستانش را برای کسی بیان نکرده بود و در فرایند درمان، به این نتیجه رسیده بود که یافتن کلمات مناسب برای بیان دقیق احساساتِ درونی‌اش، شفافیت را به همراه خواهد داشت.

او نوشتن را برای بیان صادقانه و بی‌پرده داستانش انتخاب کرد تا بتواند از این طریق، داستانی را که قبلاً در اعماق ذهنش پنهان کرده بود روی کاغذ بیاورد و از بند آن آزاد شود. او با این کار، احساس می‌کرد کنترل بیشتری بر زندگی‌اش دارد.

ژورنال نویسی متفکرانه به او کمک کرد، هر آنچه هست را بپذیرد تا بتواند به خودِ اصیل و واقعی‌اش برگردد، تا بتواند به یاد بیاورد که ارزشمندی ما یعنی باور درونی به اینکه کافی هستیم تنها زمانی نمود پیدا می‌کند که در درون داستان‌های خود هستیم؛ حتی آشفته‌ترین داستان‌ها.

در صفحه اول ژورنال او این شعر زیبا از سهراب سپهری نوشته شده بود:

چه کسی می‌داند که تو در پیله تنهایی خود تنهایی؟
چه کسی می‌داند که تو در حسرت یک روزنه در فردایی؟
پیله‌ات را بگشا.
تو به اندازه پروانه شدن زیبایی!

در طول فرایند ژورنال نویسی، او آموخت که اگرچه احساسِ اینکه ما کافی نیستیم می‌تواند تحت تأثیر تصمیم‌ها و رفتار آدم‌های مهم زندگی‌مان ایجاد شود؛ اما واقعیت این است که این تجربه، بیشتر با رابطه‌ای که ما با خودمان داریم مرتبط است. او ژورنال نویسی را راهی برای تمرین شفقت می‌دانست؛ شفقت به خود و شفقت به دیگران.

بررسی داستانِ خود از طریق پاسخ دادن به سؤالات ژورنال متفکرانه، به او بینشی داد تا بفهمد چرا ما انسان‌ها این باور را که «من کافی نیستم» اغلب به عنوان واقعیت می‌پذیریم بدون اینکه به این فکر کنیم که چه چیزی این احساس را در ما به وجود آورده است.

او بواسطه کاوش در داستانِ خودش، معنای واقعی «شفا» را درک کرد. شفا دیگر برای او به معنای اصلاح کردن، فراموش کردن یا از بین بردن نبود بلکه شفا را فرایندی می‌دانست که در آن تلاش می‌کنیم تکه‌های پراکنده و دردناک داستانمان را به هم پیوند دهیم، تا بتوانیم به یک مجموعه منسجم تبدیل شویم، تا بتوانیم داستانمان را با خودمان حمل کنیم و با آن کنار بیاییم، تا بتوانیم با تمام وجودمان زندگی کنیم.

تأکید سؤالات ژورنال بر این موضوع بود که داستان‌های او – تجربیاتی که داشته‌ و باورهایی که شکل داده‌ و روایت‌هایی که در پاسخ به آن تجربیات و باورها ایجاد کرده‌ است – چه تأثیری بر زندگی‌اش داشته است؛ سؤالاتی شبیه به این:

او با گذشت زمان و با ثبت افکار و احساسات خود، متوجه کشف جدیدی درباره خودش شد. او کشف کرد که چرا داستان کافی نبودن خودش را ساخته و آن را باور کرده است. او این داستان را در دوران کودکی ساخته بود تا هنگام هجوم احساس رهاشدگی و عدم تعلق به آن پناه ببرد و زنده بماند.

اما حالا که دوران کودکی را پشت سر گذاشته بود برای زنده ماندن نیازی به این داستان نداشت و دیگر نمی‌خواست اسیر چنین احساساتِ ناخوشایندی باشد. او آگاهانه زیستن را انتخاب کرده بود و به خوبی می‌دانست این سبک از زندگی، مسیری است که برای راهی شدن باید ابزار مناسبی به همراه داشته باشد؛ ژورنال متفکرانه، یکی از همین ابزار بود.

او هر روز به سراغ ژورنال مخصوصش که بر موضوع رهایی از احساس رهاشدگی تمرکز داشت، می‌رفت تا بتواند با فکر کردن در مورد نکات، ایده‌ها و سؤالات آن، راه خودش را به سوی واقعیت پیدا کند. او در این مسیر فهمید تا زمانی که نگاه دقیقی به داستان کافی نبودن خودش نکرده بود، هرگز متوجه تأثیرات منفی آن بر زندگی و کار خودش نشده بود. داستان او لنزی بود که از پشت آن به زندگی‌اش و به دنیا نگاه می‌کرد و اکنون وقت تغییر و نو شدن همه چیز فرارسیده بود.

📌 پی‌نوشت: ژورنال نویسی متفکرانه، سبکی از ژورنال نویسی است که بر موضوع یا مسئله‌ای خاص تمرکز می‌کند (مثل مسئله رهاشدگی) و تمرین این سبک، می‌تواند آگاهی ما را نسبت به خود و دنیای اطرافمان دگرگون کند.

فضای ساختاریافته و هدفمند ژورنال هایی که مخصوص این سبک از ژورنال نویسی طراحی شده‌اند، این امکان را برای ما فراهم می‌کند تا اندیشه‌های خودمان را به شکلی عمیق و دقیق ثبت کنیم و بر این اساس ـ به شکلی مسئولانه و متعهدـ اقدامات لازم را در جهت «خلق سبک زندگی دلخواهمان» انجام دهیم.